Zes jaar geleden begon ik vol moed en energie aan mijn bachelor Informatica. Ik had passie voor het bouwen van allerlei programmatjes en was eerlijk gezegd zelfs enthousiast om te beginnen. Maar de droom van toen maakte plaats voor een realiteit die me tot het uiterste dreef: een autistische burnout.

Vanaf het allereerste moment had ik problemen. Hoewel ik in mijn eerste jaar uitstekende resultaten behaalde, ging ik vanbinnen ten onder aan de stress. Ik splitste van in het begin mijn opleiding, omdat ik met vermoeidheidsproblemen zit. Dat leidde echter tot een extra uitdagingen: ik zat constant in andere klassen, kende niemand echt en voelde de verbaasde blikken van docenten of medestudenten als ik moest uitleggen dat ik een vak nog niet gezien had omdat ik mijn jaren splitste. Ik was een buitenstaander in een systeem dat niet voor mij leek te zijn gemaakt.

Het onbegrip was de zwaarste last. Toen ik aangaf dat de druk te hoog werd, werd er naar mijn cijfers gewezen. “Maar je doet het toch zo goed?” was een reactie die ik vaak hoorde. Men zag niet de avonden die ik opofferde, de angst dat mijn werk nooit perfect genoeg was, en de energie die het me kostte om te navigeren in een omgeving met onduidelijke verwachtingen. De opdrachten werden naarmate de jaren vorderden steeds vager. Ik begreep de technische kant perfect, maar worstelde met de praktische invulling. Een docent zei ooit: “Als je meer uitleg nodig hebt, zou je geen IT moeten doen.” Die opmerking sloeg diepe wonden, omdat het mijn behoefte aan duidelijkheid afdeed als onkunde.

De constante stress mondde uit in paniekaanvallen en uiteindelijk een zware depressie. De passie die ik ooit voelde voor programmeren, verdween volledig. Zelfs in mijn vrije tijd kon ik de motivatie niet meer vinden. Het dieptepunt was bereikt toen ik stress voelde door alleen al in de buurt van een computer te komen. Mijn lichaam en geest schreeuwden stop.

De eerste stap was hulp zoeken, maar de belangrijkste stap was een radicale keuze: ik ben gestopt met de hogeschool. Met nog maar twee vakken, een stage en een bachelorproef te gaan, was dat een ongelooflijk moeilijke beslissing. Maar het was geen falen; het was een daad van zelfbehoud. Ik koos voor mijn gezondheid.

Ik heb hier wel enkele lessen uit gehaald:

• Goed is goed genoeg: Ik was een perfectionist, ik ging té diep in alle details.
• Je moet tijd maken voor ontspanning: Ik moet bewust tijd maken om te ontspannen en naar buiten te gaan. Het is geen luxe, maar een noodzaak om in balans te blijven.
• Ik heb mijn eigen grenzen leren kennen: Ik weet nu wanneer ik te diep ga en mezelf verlies in perfectionisme. Ik begrijp nu dat eindeloos doorgaan ten koste van mijn slaap en mentale rust me nergens brengt.

Ik heb misschien geen diploma Informatica op zak, maar ik heb wel mezelf teruggevonden. En die les is onbetaalbaar.